Samen met zijn ouders, vijf broers en vier zussen woont hij in een klein huisje. Hij groeit op in armoede. Met zijn broers slaapt hij op zolder, bij de muizen en de ratten. Jo gaat naar de Mulo maar als hij 15 jaar oud is, haalt zijn vader hem van school. Jo moet gaan werken, ze hebben thuis het geld hard nodig. Jo gaat werken in een wasserij en verdient een dubbeltje per uur.
In 1945 gaat Jo werken bij de BBA, een voormalig stads- en streekvervoerder in Brabant. Daar ontmoet hij zijn vrouw Tinie. Op 13 oktober 1953 trouwen Jo en Tinie voor de kerk. Ze krijgen twee kinderen, een jongen en een meisje.
In 1958 besluiten ze om Brabant te verlaten. Er is in die tijd veel armoede in de regio en ze willen hun kinderen een beter leven geven. Ze emigreren naar the Fox Valley omdat de broer van Jo daar al woont.
Daar krijgen ze nog een dochter. Jo, Tinie en hun drie kinderen maken er het beste van in hun nieuwe thuisland.
Na aankomst kan Jo al na 10 dagen aan de slag gegaan als automonteur. Twee jaar later gaat hij werken in de papierfabriek in Kimberly. Jo vindt het werk niet zo leuk maar het inkomen is beter. Vijf jaar later gaat Jo aan de slag als onderhoudsmonteur bij Miller, een bierbrouwerij. Daar werkt hij ruim dertig jaar.
Jo viert in 2020 zijn 93e verjaardag. Hij woont nog zelfstandig. Zijn vrouw Tinie woont in een verzorgingshuis. Elke dag bezoekt Jo zijn vrouw.
De twee oudste kinderen van Jo en Tinie kunnen nog wel Nederlands verstaan maar niet meer zo goed praten. De jongste dochter, die in Amerika is geboren, wil van jongs af aan heel graag Nederlands leren. Zij spreekt de taal nog steeds goed.
Jo houdt zijn Nederlandse eetgewoonten in stand. Zo eet hij graag speculaasjes op brood. En in zijn keukenkast staan altijd pakken hagelslag.
Elke dag belt Jo naar zijn familie in Brabant. Hij heeft daar nog drie zussen en vier broers wonen. In hart en nieren is hij een Brabander maar hij voelt zich inmiddels ook Amerikaan.
